Οι αναμνήσεις μου ατέλειωτες κι οι εικόνες απερίγραπτες
Σ’ αυτό το σπίτι όπου όλα ήταν ωραία και καλά κι οι λύπες σπάνιες και ανώδυνες.
Τι έγινε το σπίτι μου το πατρικό;
Τεράστια κτίρια από μπετόν, χωρίς κήπους κι αυλές, χωρίς μουσμουλιές συκιές και βερυκοκιές.
Τι κρίμα, η ψυχή μου κλαίει στη θύμησή του…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου